Kριτική ταινίας: Ο ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ
Αγαπητές μου φίλες, το vamvax blog αγαπάει τον κινηματόγραφο και τό'χει δείξει εμπράκτως! Σήμερα ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο με κριτικές ταινιών που θα συζητηθούν.
Ρομπέν των δασών λοιπόν. Μνήμες από Κέβιν Κόστνερ, περμανάντ και αλεπούδες με πράσινο καπελάκι. Το έργο ξεκινούσε στις 7.30 στο σινεμά Ααβάνα στο Περιστέρι. Δυστυχώς δεν το προλάβαμε από την αρχή, διότι είχαμε πάει με τον κουμπάρο μου τον Αριστείδη μια βόλτα στα χρωματοπωλεία της οδού Αναξιμάνδαρος να κοιτάξουμε κουρτινόξυλα για το σκυλόσπιτο του σκύλου του του Σπίθα- ένα ζωηρό Πομεράνιαν με γυαλιστερή γούνα και σπιρτόζικα μεγάλα μαύρα μάτια.
Τελικώς για να μη σας τα πολυλογώ φτάσαμε στο σινεμά γύρω στο διάλειμμα. Κουρασμένοι όπως ήμαστε από την εξουθενωτική αναζήτηση κουρτινόξυλων, αποφασίσαμε να σβήσουμε τη δίψα μας με δυο παγωμένες λεμονίτες απολαμβάνοντας την ησυχία του άδειου φουαγιέ και τη μυρωδιά του ποπ κορν. Το σέρβις του Ααβάνα, ενός σινεμά με πλούσια ιστορία, ήταν άψογο ενω τα ζεστά χρώματα στους τοίχους συνδυασμένα με τα ματ ξύλινα έπιπλα σου δημιουργούσαν μια αίσθηση θαλπωρής, σπάνια στις μέρες μας.
Στο ταξί του γυρισμού, ο Αριστείδης με ευχαρίστησε για την ταινία λέγοντας μου ότι δε θα ξεχάσει ποτέ τη σκηνή που είδαμε μόλις πρωτοκαθίσαμε στις αναπαυτικότατες πολυθρόνες μας, οι οποίες φαινόντουσαν ντούρες παρά τα χρόνια που είχαν περάσει από πάνω τους. Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα αυτή ήταν η σκηνή που θα μου μείνει περισσότερο από αυτήν την υπέροχη ταινία.
Ο Αριστείδης ευχαριστημένος, εγώ επίσης, ο σκύλος του (ο Σπίθας, γιατί έχει κι άλλον έναν, που δεν τον πολυπάμε γενικά γιατί είναι λίγο μανιαμούνιας) πανευτυχής με τις καινούργιες κουρτίνες, άρα η ταινία ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Της βάζω 3 στα 5.
(εμπνευσμένο από τις κριτικές συναυλιών του avopolis.gr)
ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ Η feel good ταινία του καλοκαιριού
Ρομπέν των δασών λοιπόν. Μνήμες από Κέβιν Κόστνερ, περμανάντ και αλεπούδες με πράσινο καπελάκι. Το έργο ξεκινούσε στις 7.30 στο σινεμά Ααβάνα στο Περιστέρι. Δυστυχώς δεν το προλάβαμε από την αρχή, διότι είχαμε πάει με τον κουμπάρο μου τον Αριστείδη μια βόλτα στα χρωματοπωλεία της οδού Αναξιμάνδαρος να κοιτάξουμε κουρτινόξυλα για το σκυλόσπιτο του σκύλου του του Σπίθα- ένα ζωηρό Πομεράνιαν με γυαλιστερή γούνα και σπιρτόζικα μεγάλα μαύρα μάτια.
Τελικώς για να μη σας τα πολυλογώ φτάσαμε στο σινεμά γύρω στο διάλειμμα. Κουρασμένοι όπως ήμαστε από την εξουθενωτική αναζήτηση κουρτινόξυλων, αποφασίσαμε να σβήσουμε τη δίψα μας με δυο παγωμένες λεμονίτες απολαμβάνοντας την ησυχία του άδειου φουαγιέ και τη μυρωδιά του ποπ κορν. Το σέρβις του Ααβάνα, ενός σινεμά με πλούσια ιστορία, ήταν άψογο ενω τα ζεστά χρώματα στους τοίχους συνδυασμένα με τα ματ ξύλινα έπιπλα σου δημιουργούσαν μια αίσθηση θαλπωρής, σπάνια στις μέρες μας.
Στο ταξί του γυρισμού, ο Αριστείδης με ευχαρίστησε για την ταινία λέγοντας μου ότι δε θα ξεχάσει ποτέ τη σκηνή που είδαμε μόλις πρωτοκαθίσαμε στις αναπαυτικότατες πολυθρόνες μας, οι οποίες φαινόντουσαν ντούρες παρά τα χρόνια που είχαν περάσει από πάνω τους. Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα αυτή ήταν η σκηνή που θα μου μείνει περισσότερο από αυτήν την υπέροχη ταινία.
Ο Αριστείδης ευχαριστημένος, εγώ επίσης, ο σκύλος του (ο Σπίθας, γιατί έχει κι άλλον έναν, που δεν τον πολυπάμε γενικά γιατί είναι λίγο μανιαμούνιας) πανευτυχής με τις καινούργιες κουρτίνες, άρα η ταινία ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Της βάζω 3 στα 5.
(εμπνευσμένο από τις κριτικές συναυλιών του avopolis.gr)
Σχόλια
Το καναρίνι λέγεται επίσης Κέρβερος. Τα χρυσόψαρα λέγονται Παντελής και Γείτονας. Ο γείτονας λέγεται επίσης Παντελής.
Ένας τυπικός διάλογος έχει ως εξής:
- Άσε ο σκύλος μου χάλασε τις βιγκόνιες!
- Ποιος ο Κέρβερος;;
- Ποιος Κέρβερος;; το καναρίνι;;;
- Όχι, ο σκύλος.
- Ποιος Σκύλος;; ο γάτος;;;
- Όχι, ο γάτος όρμηξε στον Παντελή.
- Ποιον Παντελή;; το γείτονα;;;
- Όχι, ο Γείτονας κοιμόταν.
- Όρμηξε στον Παντελή στον ύπνο του;;;
- Όχι ρε συ. Ο Παντελής ήταν στον κήπο και σκάλιζε τις βιγκόνιες.
- Μα νόμιζα ότι αυτός ήταν ο σκύλος.
- Ποιος σκύλος;; ο γάτος;;;;
κ.ο.κ.
Κι εγώ με τη σειρά μου βάζω 3 στα 5, όχι γιατί διαφωνώ με την κριτική σου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ κιόλας.
Εκλαιγα 3 μερες γιατι ημουν στην εφηβεια και τον παρακαλουσα να το βγαλει Νταγκον και δεν μου εκανε το χατηρι.
Επιπλεον, η Γιαγια μου, που ηταν μια καθολα Οθοδοξη Χριστιανη Ελληνιδα Γιαγια που ειχε κηπο και 20 ελιες, ειχε μια στρατια γατες και τις ειχε ονομασει με υπεροχα Ελληνικα ονοματα: Η Λιαρα, ο Κουτομανος, ο Γλιαρμης, το Παραουραιο, η Πετρινα (απο τον ομονυμο εγγονο της.
Δυστυχώς δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν η Δέθη Μάμε(32 ετών),με τον αδερφό της τον Δέγα Μάμε-σωστό μαντρόσκυλο,τον ξάδερφο Πουδέγα,και ένα οικογενειακό φίλο,τονΙάπωνα "Τίίίίίθα Γίνει,Θαπάμε Γιακανα Ψάρέμά;"
Προτίμησαν να πάνε στα βαφτίσια του προπαππού μου την ίδια ώρα στην απέναντι εκκλησία ή μαιευτήριο,Δέθη Μάμε.
http://www.avopolis.gr/live/default.asp?ID=1376