Ο ΛΑΓΝΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ (ποίημα)
Ο Λάγνος Ασθενής Θύμασαι στο σχολείο; που είχα ρήξη στο ισχίο; μοιρογνομώνιο ζήτησες ψαλίδι για να κόβεις σου'δωσα το διαβήτη μου μα ήταν σακχαρώδης Κι είν' η μονοπυρρήνωσή μου λοιμώδης Είμαι άρρωστος για σένα – δεν το νιώθεις; Νιώθω σαν να'μαστε Στον Νιαγάρα πόπο τρομάρα παω για εγχείριση στη Γενεύη ο καταράκτης μου χειροτερεύει Κι όλο μου βγαίνει επιχείλιος έρπης Είμαι άρρωστος για σένα - δεν το βλέπεις; δέν έχεις άγχη δεν έχεις κόμπλεξ ούτε στηθάγχη είδα το τρίπλεξ κι αν είναι όλα μια οφθαλμαπάτη; θα προτιμούσα μια ψηλάφηση προστάτη. Κι είν' η αναιμία μου σιδηροπενική Ειμαι άρρωστος για σένα – δεν σου αρκεί; Κι αν στο κρεβάτι δεν είχα διάρκεια φταίει η νεφρική μου ανεπάρκεια Δεν γίνεσαι εραστής λατίνος με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνος Εμεινα να ακούω του υπερηχογραφήματος τους γδούπους μα το'πε κι ο Ηouse: “it's never lupus” Κι είναι η κύστη μου του κόκκυγα Είμαι άρρωστος για σένα – το λέω ολόψυχα