R.I.P. Jordy

Jordy 1992 - 2008

Έβρεχε. Γύρναγα με το SUV μου από τον τελικό hockey ανάμεσα στους Minnesota Crackwhores και τους Wisconsin Pigfuckers χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Τα παιδιά στο πίσω κάθισμα παίζανε «τρέχα τρέχα σκουληκάκι», τα χαμίνια στους δρόμους κλοτσούσαν ένα τόπι από παλιές σερβιέτες κι ο νερουλάς της γειτονιάς μας κι αυτός με τις γαλότσες του να τρέχει στη βροχή ψάχνοντας το χοντρότερο περιστέρι.

Και τότε το άκουσα…η μουσική σταμάτησε και η βραχνή φωνή του ρεπόρτερ χτύπησε το πρόσωπό μου σαν σάπιος πασατέμπος. «ΕΚΟΙΜΗΘΗ…εκοιμήθη ο τελευταίος γερόλυκος του ροκ…κυρίες και κύριοι: Ο Ζορντί είναι νεκρός…»

«Πατερούλη γιατί κλαις;» άκουσα μια αθώα φωνή από το πίσω κάθισμα. «Τίποτα…ένας φίλος μου, πήγε μακρινό ταξίδι». «Σαν τη μαμά μετά τη μέρα που την έσπρωξες από τη σκάλα;» «Ακριβώς έτσι…μόνο που σου’ χω πει ότι αυτό θα είναι το μικρό μυστικό μας» απάντησα ανάμεσα σε λυγμούς.

Σαν χτες θυμάμαι τον Ζορντί στο μικρό του αυτοκινητάκι στο πλατό της Ρούλας να τραγουδάει “dur dur d’etre bebe”, πως μπορώ να δεχτώ ότι έφυγε; Ίσως αυτή η τελευταία δόση speedball, αυτό το μείγμα κρακ και ηρωίνης που τον έστειλε στον παράδεισο να ήταν το σκοτεινό τέλος μιας βασανισμένης και βρόμικης ιστορίας της ζωής του μικρού «κολοκυθιού» όπως τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του. Κάποτε στην κορυφή του κόσμου, κατέληξε σ’ ένα ρηχό τάφο με μόνο ένα δυο φίλους να του πουν το ύστατο χαίρε.

Το τίμημα της επιτυχίας; Το θύμα της αισχροκέρδιας των γονέων του που πούλησαν τη «φάρμα του Ζορντί», το θεματικό πάρκο που τόσο αγαπούσε, στον Ρώσο επιχειρηματία Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς; Η ασυδοσία ενός σταρ σύστεμ που πετάει σαν λεμονόκουπες τους υπηρέτες του μόλις πατήσουν τα 4; Ποιος ξέρει…το γεγονός πάντως δεν αλλάζει.

Έχε γεια παλιόφιλε Ζορντί…και για άλλη μια φορά τραγούδα το…τραγούδα το για όλους εμάς που σ’ αγαπήσαμε γι’ αυτό που ήσουν…γι’ αυτούς που ακόμα πιστεύουν ότι είναι πολύ dur να etre bebe.